வீசும் தூறலிடை....

மண்ணை முத்தமிட்டு

துள்ளிகுதித்து தாளலயத்துடன்

சங்கீதம் கற்றுக்கொடுக்கும்

வெள்ளிமலர்த்தூவல்...

வீசும் தூறலிடை

மழை நூலில் கோர்த்த

நீர்ப்பூக்கள் நம்மேல் விழ....

மழையின் சீண்டலுக்கு ஒளிந்து

நாம் மரத்தடியில் ஒதுங்க.....

நீள்விசும்பினிடை நீந்தும்

நிலவும் நட்சத்திரங்களும்

நமை கண்டு நகைக்க.....

அரும்புகள் கண்சிமிட்ட

இலைகளெல்லாம்

வீழ்கின்றன அடுத்தடுத்து.....

கண்களில் நேசம் கொண்டு

நீ எனை பருகும் இக்கணத்தில்

மெளனத்தின் பொருட்டு

இதழ் மூடியிருப்பின்

இம்மழைக்காலத்தின்

மாலைப்பொழுதில்

தப்பித்துக்கொள்வேன்

உன்னிடமிருந்து...